Isa & Medina hebben veel met elkaar gemeen, zo óók het moederschap. Wat zijn hun valkuilen, maar vooral: wat is het allerfijnste aan moeder zijn? Ze vertellen er zelf over…

Moederkloek

Medina: “Mijn kind is het mooiste dat er is, maar ook het moeilijkste dat er is, want ik voel me verantwoordelijk voor hem. Ik ben niet een ‘standaard’ moeder, het type moederkloek. Dat vind ik wel eens jammer voor Jonathan, maar hij is ook geen standaard kind merk ik. Vrij zelfstandig is hij. Ik vind het leuker nu hij ouder wordt en we echte gesprekken kunnen voeren. Daarvoor vond ik het ook leuk, maar zat je meer in de moeder/zorgrol en nu is het soms echt van mens tot mens, hij is negen en ontwikkelt zijn eigen visie en weggetje in dit leven.”

Bijzonder

Ook Isa herkent het goede gesprekken voeren, ze zegt daarover: “De gesprekken worden steeds serieuzer en daardoor ook uitdagender. Over hoe we over de wereld denken, de toekomst, de politiek en hoe wij het zouden doen. Het ‘hoe sta je in het leven’-verhaal dus. We hebben nu ook dezelfde maat, dat is heel handig en dat meisjesgedoe is eigenlijk wel heel gezellig moet ik zeggen. We zijn verder niet heel erg meisjesachtig maar mooie kleding en schoenen: daar kunnen we wel een paar uur voor uittrekken. Ook de inrichting van ons nieuwe huis vinden we allebei heel leuk.”. Isa vervolgt: “Door corona zijn we ook samen gaan hardlopen en wandelen en die tijd samen zo lopend door de stad zijn altijd waardevol. Merlijn woont al een tijdje niet meer thuis maar als hij er is kunnen we uren praten. Ik vind het heerlijk om ook zijn ervaringen en levensvisie te horen. En een zoon is weer heel anders dan een dochter. Ik heb het geluk dat ik ze allebei heb. Ik voel me wat dat betreft heel gezegend, hoe zwaar het soms de afgelopen tien jaar ook is geweest zo in mijn eentje. Ik zie twee bijzondere kinderen, volwassenen in de dop, die hopelijk iets moois gaan bijdragen aan deze wereld. Dat doen ze in ieder geval zeker al aan mijn bestaan!”

Eigen persoon

“De eerste week na zijn geboorte was ik zo waanzinnig gelukkig, dat had ik nog nooit ervaren, ik voelde ineens een soort van bestaansrecht”, vertelt Medina. “Zo van: dus dit is het meest basale wat een vrouw kan doen: een kind baren. Ook de zwangerschap vond ik wonderlijk: dat er een kind in je groeit. Door Jonathan weet ik nu wat onvoorwaardelijke liefde is, dat er iets is waar je meer van houdt dan van jezelf. Ik hoop voor hem dat ik hem iets mee kan geven om later een waardevol humaan bestaan op te kunnen bouwen. Een man die zijn mannelijke -en vrouwelijke kant heeft ontwikkeld. Het is bijzonder om te zien hoe een kind zich ontwikkelt tot een eigen persoon, met een eigen mening.”