Waarom weten veel huis – bedrijfsartsen maar bar weinig van de overgang? En waar moet je dan naartoe met je overgangsklachten? Radeloos, reddeloos maar niet redeloos zochten wij verlossing bij verpleegkundig overgangsconsulente Jos Teunis.

Wat is dat toch met huisartsen en de overgang?

‘Veel huisartsen denken niet aan de overgang, zeker niet als het psychische klachten betreft. Vrouwen worden eerder gediagnosticeerd met een burn-out of depressiviteit, en naar huis gestuurd met een recept voor een antidepressivum. In die zin is er helaas weinig veranderd ten opzichte van de jaren zestig, toen de kliniek vol zat met zogenaamd depressieve vrouwen die in feite gewoon in de overgang waren. Bovendien duurt een consult bij de huisarts maximaal tien minuten en omdat de klachten vaak zo vaag zijn, zal een huisarts niet snel de diagnose overgang kunnen stellen. Huisartsen zijn vaak slecht op de hoogte van de nieuwe inzichten betreffende hormoontherapie. Ook omdat bijscholingscursussen over de overgang voor huisartsen schrikbarend slecht worden bezocht. Daarbij moet je weten dat de ‘ijkpersoon’ in de medische zorg nog steeds gebaseerd is op een man van vijftig jaar. De meeste medicatie wordt daarop afgestemd. De medische wereld weet bijzonder weinig van de overgang.’

“Zonder verwijzing naar overgangsconsulente”

Heeft het dan wel zin om met klachten naar de huisarts te stappen?

‘Het is aan te raden voor vrouwen rond de vijftig om zich te laten screenen op cholesterol, schildklierfunctie, glucose, vitamine D en bloeddruk. Sommige klachten kunnen namelijk ook wijzen op schildklierproblemen of hart- en vaatziekten. Meestal zijn klachten als hartkloppingen en onregelmatige bloedingen overgang gerelateerd, maar je moet het wel laten checken.’

Wat kun je doen als je huis- of bedrijfsarts je niet verder kan of wil helpen?

‘Een goede huisarts verwijst je door naar een overgangsconsulente. Maar je kunt ook zelf naar een overgangsconsulente, zonder verwijzing. Overgangsconsulenten zijn nodig omdat vrouwen zelf weinig weten over de overgang én omdat ze geneigd zijn veel van hun klachten aan omgevingsfactoren te wijten. Tussen je veertigste en zestigste levensjaar gebeurt er natuurlijk ontzettend veel in je leven – ouders overlijden, kinderen gaan puberen of verlaten het nest, de pensioenleeftijd nadert. Geen wonder dat ik somber of moe ben, denken veel vrouwen. Maar vergis je niet in wat er allemaal in je lijf gebeurt. Vaak zijn het overgangsklachten die ervoor zorgen dat je je zo wankel voelt.’